Yaşam ne kadar kısa.Onca zaman geçti hayatımdan.Önceden birkaç yıl önce daha çok gülerdim.Daha mutluydum herhalde,en azından şimdi mutlu değilim.Geçen zamanlarda belki şiirler yazılar daha anlamsızdı.Mutluluğum bu yüzden miydi bilmiyorum.
Şimdi duygularım,hislerim beni boğuyorlar beni havasız bırakıyorlar.Oysa duygularım gerçek, ancak neden beni boğuyor ve havasız bırakıyorlar.Oysa hislerim; sana duyduğum hislerim ,bana dost olmalı ,bana yardım etmeli.Denizin sesi ,görüntüsü daha güzel gelmeli gözüme.Ayın yansıması güçlü,güneşin ışıkları sıcacık olmalı.Ancak öyle değil işte deniz hep dalgalı,ay hep güçsüz,güneş soğuk…İşte bu yüzden resimlerim daha anlamsız,yazılarım karma karışık,şiirlerim düzensiz.
Boşluktayım yine bir uçurumdan düşercesine boşluktayım…Etrafımdakiler mutlu ben ise boşlukta.Yine dalga geçiyor benimle hayatım.Ne kadar istedim başa dönmeyi ama bu boşlukta öyle çaresizim ki.Hayır hayır! Çok da çaresiz değilim.Kurtulabilirim buradan.Kağıdım var kalemim var,azda olsa boyalarım.Yazacaklarım,çizeceklerim beni anlar beni dinler bana kurtulmanın yollarını gösterir.
Paylaşmam gereken bu duyguları ve hislerimi paylaşacak kişi bulduğumda yaşanırsa bu duygular anlam kazanacak,önemli olacak…
Doğada güneşin doğması ve batması için bir gün gereklidir.Yaşamı nasıl yaşamak konusunda seçim yapmak için kaç günümüz var.Ama biliyorum ki güneş nasıl doğuyorsa her sabah sende benim hayatıma doğacaksın birgün.

Sedef