Evet günlerdir bu soru kemiriyor aklımı. Biz hepimiz neresindeyiz
hayatın. Bembeyaz umutlarımız varken hayata dair neden siyah sayfalara
yazılı kaderi okuyoruz çaresiz. Hep çevremizin bizim için düşündüğü
geleceği yaşıyor, hep hayallerimize üvey evlat muamelesi yapıyoruz. Silip
tanımayacağımız karşı çıkamayacağımız o kadar çok insan var ki çevremizde
çaresiz boyun eğiyoruz. Sevdiğimiz seveceğimiz kızları, giyeceğimiz
elbiseleri, kardeş olacağımız dostlarımı hepsini onlar belirliyor. Toplumun katı
kuralları beynimizdeki suçsuz masum ilişkilere yön veriyor. Sevdiğimiz
kızla mahalle pastanesinde oturamıyor, çevre semtlerin tenha bahçelerine
kaçıyoruz. Neden özgür yaşayamıyoruz hayatı. Neden biz gibi
değiliz. Hayatımız sanki yüz kızartıcı bir suça dönüyor hep kaçıyoruz…
Neresindeyiz hayatın.

Şükrü Özçelik