ÇÖZEMEDİM GÜLÜM….

Nasıl anlatsam gülüm.
Soba başlarında yer bulduğumda, mevsim yazdı.
Yağmur yağdığında yoktu şemsiyem.
Ne zaman şarkı söylemeye kalksam, unuttum şarkı sözlerini.
Ve hıçkırım tuttuğunda, genelde sinemada olurum.
Kışlaya kapatıldığımda, mahallenin dilberleri
‘’çıkmayı’’ teklif ettiler de…
Ben de aşk şiirlerimi nöbetçilere okudum.

Ne yapacaksın?
Daha bizler küçücükken büyükler ‘’ ne olacaksın bakalım?’’ diye sorduklarında ve bütün çocuklar ‘’ doktor’’ olmak istediklerinde
Ben küçük parmaklarımı koltuğun kenarında yürüterek ve ağzımı yamultarak ‘’ pilot’’ olmuştum.
Meğer GÜLÜM…
Ben yüksekten korkuyormuşum.

İşte böyle GÜLÜM .
Olmayan paramla hayeller kurmuştum uzun uzun, param olduğunda baktım bitmiş hayallerim.
Doğrusunu istersen parasız pulsuz da gitmesine giderdim. Ama her zaman bindiğim vagonları giden lokomotife bağlamayı unutmuştu makinist.
Her seferinde kalakaldım.
Olsun…
Zaten yaşam dediğimiz şey; yok olanlarla
yok olacaklar arasında geçen zaman değil mi?
Bir kördüğüm.
ÇÖZEMEDİM GÜLÜM…..