BİR TÜKENİŞ ÖYKÜSÜ

BİR TÜKENİŞ ÖYKÜSÜ

Bir Tükeniş Öyküsü
Yıldızlar kayardı usul usul göğümüzden
Durmadan birbirimizi dilerdik nafile sevinçlerle
Gümüş kanatlı sevda kuşları;
Kan kızılı gözyaşı dökerdi,
Acı damlardı geceye arşın gözbebeklerinden
Umutsuzluk sokaklara korku salardı
Yapışıp kalırdı yüzümüze sinsi bir veda havası
Gülümsemek için kendimizi paralasakta
Ölüyorduk caresizdik…acıdan ölüyorduk
Bir tükenişin öyküsüydü bakışlarımız
Film gibi;kare kare bir tükeniş yavaş yavaş
Önce gözlerimizin içi gülüyordu
Sonra hüzünlendik veda şarkılarıyla apansız,
Bir şiir bir romandı hayat güya,
Yasanırdı bir çırpıda soluksuz,yarı aç
Yasandı bitiyor işte,gözlerimiz bu kez kapıda
Ardına bakma önce sen çık git
Ben bakarım başımın çaresine bir yol bulurum
Olmadı ağlarım gizli gizli
Tutup nefesimi ölümü cağırırım
Yorgun soluksuz bedenim,kalır yalnız
Soluğumu keser veda ederim her şeye
Bu hüzünlü öykü bu tükeniş biter.

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir