Aldım elime kalemi, boş bir sayfa buldum sen’li yazılarımın arasında…
Yalnızlığı beklemeye koyuldum, beyaz düşlerime esir olan karanlık odamda…
Geldi, sensizliğin çarpıcı boşluğunda..
Nefesim daraldı, yuttum içimde her ne varsa…
Dört duvar dillendi sessizliğimden!

Sustu yakarışlar…
Taştı sessizlik içimden…
Kelimeleri karanlığa bıraktım hissedilebildiğince!
Ben konuştum, ‘o’ dinledi…
Ansızın, sustum… Sessizliğini dinledim..
Dinledikçe,
Sevdim sonu çığlık olan yalnızlığı..

Sarıldım kuytu gecelerde bir tek o’na…!
Ne bir şikayet ne bir bıkkınlık..
Sevdim gecelerimde, adı yalnızlık olan, sessiz çağrını…
O’na rehin bıraktım ruhumun derinliklerini..

Yine yalnızlığa alabildiğine konuştuğum bir gecede,
Hayallerim düştü gözlerimden birer birer..
Yüreğimi gördüm karanlığın en ücra köşesinde..
Lime lime oldu gözlerimin önünde..
Tutamadım..
Yetişemedim yüreğime!

İşte o gece, yalnızlığa yakardım sayfalarca..
Ben konuştum..
Yine ‘O’ dinledi..

Öyle sessizdi ki..
İsyana meyilli sorularıma, cevap olamadı yalnızlığım..
O sustukça, ben haykırdım çaresizce..
Olmadı..
Sensizliğe çare olamadı…

Duvarlarım yıkıldı benliğimin üzerine..
Nefesim daraldı, bu kez acıyla…
Yutkundum, her kelimeyi yüreğime batırırcasına!
Sebebim oldu, her hecesi yüreğimi yakan kelime…

Yalnızlığı, yalnızlığa anlattım gecelerimde…

Pabucu dama atılmış hayallerime ağladım karanlığın yaralayıcı boşluğunda

Zaman geçiyor…

Oturduğum yerden kalkmayışımın üzerinden de çokça zamanlar geçti.

Ömrümün hangi anında takılı kaldığımdan dahi bihaber zamanlardayım.

Suskunluğuma neyin ses olabileceği konusunda da herhangi bir fikrim yok.

Kendine bile yabancılaşmaya başlamış bir kitleyim. “Kitle(!)” Evet, evet, ötesi yok. Ruhumun şimdilerde soluğu kesik.

Mantık…

Şurada bir köşede olacaktı. Zamansız lazım olur diye hep saklarım bir köşede. Bu yüzden belki beni kırdıklarında gözümden yaş akmıyor. Bu yüzden belki duygusuzlaşıyorum yitiklerimde bile.

Konuşmak istemiyorum…

Başımda yedi baharın sarhoşluğunda kelebekler, kanat çırpıyor. Başım dönüyor bu yaşama hevesinden benim.

Bir yerlerde incinmişlik var sanki de, zanlı kim? Buralarda düşleri kanlı birini gördünüz mü?

Kırık’ım.

Bir cellât bana yakınlardan el sallıyor!

Ama…

Dur daha, çok işimiz var[dı].

S u s…!!!
İ ç i n e g ö m .
Ne bugün, ne de yarın
Yaşayamadıkların
Artık anıların
Tüm yaşanmışlıkların…

Verme artık almadan
Büyüdükçe gördün,
İnen maskelerin ardından
Gerçek yüzlerini insanların

H a k e t m e d i n ..!
A m a y a ş a t t ı l a r
H a k e t m e d i k l e r i n i …
Ö ğ r e n e m e d i n
B i l e m e d i n
O n l a r g i b i o l a m a d ı n .
O l a m a z d ı n …

Kendine yeni bir yaşam hazırla
Yürü, arkana bakma,
U m u r s a m a..!
Yaşananlar ders olsun sana
Her kışın sonu bahardır
U n u t m a …

Sakla acılarını ey..! kalbim
Gülümse acıyan yanına
Yorgun olsanda
A r t ı k s e n d e y a ş a …….

Acıdan ölürmü insan?
Düşünür oldum ben
Eğer seni kaybedersem
Yaşaya bilir miyim ben
Bir başıma sensizliğimde
Nasıl nefes alabilirim ben
Seninle gündüzleri paylaşamazken
Nasıl dayanırım gecelere ben
Ve o gecelerde sen
Neredesin bilirken ben

Acıdan ölürmü insan?
Ölürmüş anlayacaksın
Bir gün alacaksın haberimi
Duyacaksın son nefesimi verdiğimi
Sensizliğimle kayıp gidişimi
Bu dünyadan bir yıldız gibi
Bir dilek tut işte o zaman
Tüm sevenler âşıklar için
Dileğin kavuşmak olsun
Ayrılıklar sevenlerden uzak olsun

Acıdan ölürmü insan?
Ölür göreceksin
Ve…
Çok geç olacak ama öğreneceksin..

Kalmak ağır geldiğinde gitmeli insan.
Bırakıp ardında hayatın anlamlarını.
Yol almalı kendi bilinmezliğine doğru,
Hep ağır gelir ama doğruyu söyler yürek..
Güneş batmadan aşmalı bu yüzden,..
Hasretin yamaçlarını..

Vakti geldiğinde gitmeli insan .
Unutup tüm amaçlarını.
Kalmak ağır geldiğinde gitmeli insan,
Uzanıp sevda kıyılarına sarılmalı güneşe.
Günlerce yatmalı, günlerce kalmalı,..
Yıllarca yanmalı.
Yakmalı hasretin her çeşidini.
Savurup küllerini denize.
Kaçmalı.

Vakti geldiğinde gitmeli insan.
Öte diyarlara uçmalı.
Gelip oturmuş yüreğinin tam da ortasına..
Durup, gitmeSede , duymaz..
Duygu kimin?, sevda kimin?
Ezilmiş altında kanayan yürek kimin?..
Durdurup, bak desen bakmaz.
Kalmak ağır geldiğinde gitmeli insan.

Ne güzelde bakıyor güneş sımsıcak,
Yüzü gülüyor aynasında tüm şehrin.
Bu neyin manasıdır ki;
Birazcık naz yapıpta dur diyemiyor yüreğin.
Havası kapkara olmalı artık,
Kalbi siyaha boyanmış bu şehrin.
Ekmeği kara , suyu kara,

Vakti geldiğinde gitmeli insan.
Bırakıp yüreğini uzaklara.
Her şey durulur belki ve vurulur sevgin,..
Kaybolur hasret yok olursun sen.
Ağlamak sızlanmak fayda etmez artık
Çevirip gözlerini arkaya bakmak olmaz
Sığmıyorsa için içine olduğun her an.
Öyle bir başına kalmak olmaz.

Kalmak ağır geldiğinde gitmeli insan.