yollar

yollar

Yine önümde uzayıp giden yollar
Her biri sanki meçhûle giden
Alev seli yollar…
Bakışlarının uzandığı her bir noktayı
Heceliyorum yine…
Belki bu yüzden karanlık,
Taş bakışlı, mahzun yollar…

Gece sabah olmaya yüz tutmuş yine
Bakışların bir kor gibi eritmiş yolları
Binlerce çiçek açmış aşk bahçemde
Şimdi güllere boyanmış
Sevdanın gül kokulu yolları…

Hani şairin dediği gibi
“Aşk rezilce korkudur.”
Rezilce korku mudur sence?
Anlamsızlığın rüzgârına tutulmuş gibi
Bildiğim bütün anlamlar karıştı
Yanmış benliğimde…

Sana mecburum desem, kırılır mı?
Gönlünde yaşattığın billur avize
Sensizlik büyüsü ölümden kötü
Sevgim sığmayacak kadar büyük,
Karanlık bir dehlize…

Bildiğim bütün lafları söyleyip
Susmak istiyorum bu gece…
Beni sonsuzluğa götüren yolar…
Şimdi nedir, söyleyin bana?
Aramıza örülmüş taş duvarlar
Nedir bu yolların sonu?
Gece midir, gündüz müdür
Bu sonsuz yolculuğun sonu?

Dedim ya sormayın dostlar,
Bütün kelimelerini unutmuş bir lâl gibiyim.
Ufkumda sadece çiçeğimin görüntüsü
Ve hiç bitmeyen, bitmeyecek mahzun YOLLAR…

Ümit EKER
Çanakkale –İzmir Yolu
20.04.2007-Cumartesi, Saat:05.50

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir