dumanım

dumanım

Bir ferman ki,yazamaz oldu kalem,
Sustum,kalem yazmaz ne bilsin alem,
Bulutlar kaplamış,görünlmez hâlem,
Göz pınarlarımdır, şahsi şelâlem,
Yellerle savrulan,benim dumanım…

Alevi görülmez,dumanım tüter,
Ben koşarım,yollar öteye gider,
Uzayan yıllarım,nerede biter,
İçimde yıkıldım,olmuşum heder,
Dağlar doruğunda,benim dumanım…

Allah`tan gelene,eyvallah derim,
Eller için yandı,kor oldu serim,
Dimağım tıkandı,kalmadı verim,
Bilemem bu dünyada,neresi yerim,
Alevlerden çıkan,benim dumanım…

Boşa heba olmuş,bu nefesleri,
Çaldılar içimden,tüm hevesleri,
Diller dönüyorken,söylenmezleri,
Diyemedim,görmezden gelmezleri,
Yelden yele gezen,benim dumanım…

Şimdi yolun sonu,zamanım çok dar,
Bilemem önümde,ne engeller var,
Her anım alevde,yanıyor bir nâr,
Toprak duymaz,yalvarsaydım beni sar,
Zemheride donan,benim dumanım…

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir